De herfst... nog meer loslaten

Dit kan ik ook nog wel aan

Zo kon ik de 21 dagen van de radiotherapie toch met een heel ander gevoel beleven. Deze laatste behandeling kon ik er ook nog bij hebben, na alles wat we al hebben moeten slikken (letterlijk en figuurlijk). "Is dat wel nodig, die bestralingen? Want het is toch weer een ingreep op je lijf, en 'het' is toch weg, dokter?" Nee heb je. Ja kan je krijgen. 

Antwoord: nope. "Jazeker, die bestralingen gaan toch nog hun ding doen. Het is het enige wat we nu kunnen doen als allerlaatste stap, opdat het beest nooit meer zou terugkomen." Wat doe je dan? Dan luister je maar weer, toch? 

Als je al de hele chemoweg hebt afgelegd, bij momenten bijna geen bloed meer in je lijf had, tussendoor een gastroscopieke moet ondergaan, je lijf onherkenbaar wordt,  de menopauze is ingegaan en je moe bent van niks... ja, 21 keer naar het ziekenhuis gaan voor bestralingen, kon ik dan ook nog aan.

De laatste fase.

En zo gedaan. 7 september kwam ik onder dat gigantische futuristisch bestralingsapparaat uit. De tranen kwamen en droogden op in mijn mondmasker. 

"OMG!!": riep ik tegen de radiotherapeute... "Is het nu gedaan?! Zo, helemaal?"

Ik wandelde de gang uit, met een klein hartje, maar een mega smile. "DAG EN BEDAAAAANKT allemaal" heb ik nog geroepen.
Schatten van mensen, daar in en rond het borstcentrum.

In het kleedkamertje smeerde ik snel de flamigel op mijn verbrande huid aan die borst, onder gekke geluidjes van de slappe lach en gesnik tesamen.

En er is nog een hele weg te gaan, om weer "de oude" te worden (zonder de ouderdomsverschijnselen liefst ;).

"Neen" zei de oncologe, "daar hebben we geen pilletje voor". LAP. Dus gaan we aan de revalidatie dit kwartaal. En, loslaten nu.. vooral dat. En vooruit kijken. Naar wat er wel is, niet naar wat er niet (meer) is. Een rouwproces is het ook een beetje hé, ontkenning, aanvaarden, boosheid, verdriet, ... alles kwam aan bod dit jaar. Het jaar dat kanker op m'n pad kwam.

Maar ik ben ook ontzettend fier:

Op de weg die ik heb afgelegd, over mijn broske en mijn lange wimpers, op mijn 2 mannen thuis die altijd klaarstonden voor mijn geklaag tussendoor en me opbeurden, op m'n mama en papa die op afstand toekeken (ik kan het me niet voorstellen wat dat moest zijn) en op mijn ene helende borst. Op dit lichaam.

En zeker, op iedereen die ervoor staat, die vecht of vocht. 

En dat ik Mamzel nog op de rails kan en mag houden. Samen met ons team en jullie allemaal. 

En op de initiatieven die we hebben opgezet voor Think Pink, voor (K)Anker, voor hart voor Alissa,... ooh ik zou zo graag zoveel mogelijk mensen willen ondersteunen.
Want als die wereld eenmaal zo dichtbij is gekomen, kan je je ogen er niet meer voor sluiten.

Nog een blij momentje?

Vorige week gingen Roel en ik er even tussenuit. We lagen heerlijk rustig te lezen in de wellness van het hotel, toen er 7 dames van bejaarde leeftijd in het zwembad plonsten, in hun speedooke. Erachteraan kwam de knappe jonge lesgever begeleid door boenk muziek.

Gedaan was de rust... maar ik zag een 8ste plekje in het zwembad openliggen en dacht "waarom nie". 
Aquagym it was!!!! :) 

En opnieuw kwam dat gevoel, in het zwembad, waar ik giechelde en huilde tegelijk tussen die vrolijke dames.
Een mega gevoel was het. On top of the world. Tja. Nothing fancy, but still...