Toen ik door mijn camerarol ging, botste ik op foto's van ons familiefeest vorig jaar met Kerst.
Die kwamen binnen. Stralend gelukkig, maar minder gezond dan nu. Gek he?
HLN blikte samen met mij terug op dit jaar. Een jaar dat ik (en een hoop anderen) geconfronteerd werd met hoe snel het de andere kant kan opgaan. Hoe fragiel het eigenlijk allemaal is. En hoe fier ik ben hoe we dit jaar met Mamzel hebben aangepakt.
SINT-TRUIDEN/HALEN In december blikken we in 20 verhalen terug op 2020 in Limburg. Een jaar dat voor Kim Severy (40) uit Sint-Truiden begon met een moeizame strijd tegen borstkanker, die ze ondertussen ook gewonnen heeft. Samen met haar man Roel en zoontje Fons pikt ze haar leven terug op in haar prachtig huis in Halen. Ook haar geschenkenbedrijf ‘Mamzel’ draait weer op volle toeren. “En hoewel ik vanaf 2021 niet meer kan zeggen dat er vorig jaar ‘nog niets aan de hand’ was, ben ik heel dankbaar dat ik nu weer gezond ben.”
...naar 3 januari 2020. Het was toen dat Kim iets boven haar borst voelde, wat er voorheen nog niet zat. En dus volgde een snel telefoontje naar de huisdokter, enkele onderzoeken, en twee weken later de uitslag. “Kim, je hebt kanker.” Veel tijd om de zware inhoud van die woorden te verwerken, was er niet. Kim had 85 procent kans op genezing, maar moest dan wel meteen met de chemo starten. Tegen de zomer was ze dan van de behandeling af.
“Al betekende dat niet dat ik meteen ook van de ziekte af zou zijn”, vertelt Kim. “Zo volgde er in juli een operatie aan de borststreek. ‘Weer een ingreep’, dacht ik toen. Ik beschouwde het als iets waardoor ik opnieuw stappen achteruit moest zetten. Maar ik was heel gelukkig toen ik hoorde dat het een borstsparende operatie zou zijn. In het begin was ik nog van mening dat ze mijn borst gewoon mochten wegnemen. Alles mochten ze doen, zolang de kanker gewoon uit mijn lichaam was. En dan moet je gaandeweg plots zoveel op korte tijd doorstaan, dat je jezelf op het einde van de rit gewoon niet meer in de spiegel herkent. Dan begin je wel anders te denken over die borst. ‘Gaan ze dat ook nog verminken?’. Ik was zo gelukkig toen ik hoorde dat ik ze mocht houden.”
Ja, het was zwaar om elke dag naar het ziekenhuis te moeten. Maar op een bepaald moment werd het vermoeiender om me af te vragen waarom het gebeurde, dan de behandeling gewoon te doorstaan Kim
En ook na de operatie volgde meer goed nieuws. “Uit onderzoek bleek dat er in mijn lichaam geen uitzaaiingen te bespeuren waren. Daaruit concludeerde ik dat ik misschien geen bestralingen moest ondergaan. ‘Maar dat moet wel’, zeiden de oncologen toen meteen. ‘Het kleinste of minste moet nog maar in jouw lichaam zitten, of het is opnieuw raak.’ En dus bestraalden ze 21 dagen lang de zone rond mijn borst van augustus tot september. We moesten zeker zijn. In de mate dat iemand honderd procent zeker van iets kan zijn.”
“Of ik me daar zorgen over maak? Dat probeer ik niet te doen. Ik wil dit hoofdstuk kunnen afsluiten. Dat lukt niet elke dag, maar gelukkig vaak genoeg doordat ik inmiddels alweer druk bezig ben voor mijn bedrijf ‘Mamzel’. Daarnaast focus ik me op de positieve dingen, zoals hoe mijn haren terug beginnen groeien en hoe de behandeling al bij al goed is meegevallen. Ja, het was zwaar om elke dag naar het ziekenhuis te moeten. Ik was vermoeid, en mijn huid verbrand en geïrriteerd. ‘Wat doen ze me toch aan’, dacht ik zowat elke dag. Op een bepaald moment heb ik bij mezelf een knopje omgedraaid. Het werd vermoeiender om me af te vragen waarom het gebeurde, dan de behandeling gewoon te doorstaan.”
Intussen komt Kim elke dag een stapje dichter bij haar oude lichaam, en ook de persoon in haar spiegel voelt weer stilaan bekend aan. “Al zal 2021 wat vreemd aanvoelen. Nu kan ik nog zeggen dat er vorig jaar nog ‘niets aan de hand’ was, maar vanaf januari gaat dat niet meer. Voor mij roept dat hetzelfde gevoel op als wanneer ik een geliefde zou verliezen. Vanaf dan zal ik altijd in periodes voor en na mijn strijd met borstkanker leven. Zoals wanneer je terugkijkt op de eerste Kerstmis of de eerste verjaardag zonder die ene persoon. Het voelt alsof ik rouw om een deel van mezelf, maar tegelijk krijg ik er ook een nieuw deel bij. Ik ben weer gezond, en daar ben ik héél dankbaar om.”
“De meeste mensen zien mij nu ook weer zoals ik vroeger was, maar dan wel met een ‘broske’ in plaats van mijn lange haren (lacht). En ja, de bestraling is achter de rug en er zijn geen uitzaaiingen meer. Maar elke dag heb ik nog enorm veel gewrichts- en spierpijn door de behandeling. Daarvoor ga ik wekelijks naar de kinesist, maar neem ik ook dagelijks meerdere pijnstillers. Hoe dan ook weet ik dat die pijn er nog even zal zijn, maar anderzijds probeer ik er ook niet te veel aandacht meer aan te geven. Ik ben blij dat ik er nog ben, en dat de strijd op een of andere manier toch achter me ligt. Fysiek word ik er nog elke dag mee geconfronteerd, maar dat neem ik er dan maar bij. De oncologen zeggen dat het ooit beter zal gaan, en ik probeer hen daarin te geloven.”
Een kennis van mij vecht momenteel tegen borstkanker. Uitzaaiingen in haar been, lever en schouder. Dat is vreselijk, en dan komen die zwarte gedachten ook bij mij naar boven. Dat het ook mijn ziekte is Kim
Kim is een echte vechter, zouden mensen zeggen. “En dat is aan de ene kant zo, want het is een ziekte om depressief van te worden. Maar anderzijds moeten mensen met kanker vooral veel kunnen verdragen. Van de ene chemokuur naar de operatiekamer en weer verder naar de volgende bestraling. Je moet jezelf zo sterk mogelijk kunnen maken om keer na keer door te blijven gaan. En dat doe je gewoon, omdat er niets anders opzit.
“Maar ik ben niet meer ziek, en daar probeer ik me aan vast te houden. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Mijn zoontje Fons keek me met grote ogen aan toen ik hem na de laatste bestraling vertelde dat de kanker volledig weg was. Het was een mooi moment, maar ook eentje waarbij ik besefte hoe erg hij ermee bezig was geweest. Kinderen laten dat vaak niet zien, hé. Of ik absoluut zeker ben dat ik gezond blijf? Dat niet. Vooral de twee eerste jaren zijn cruciaal. Ik ga daarom om de drie maanden op controle. Buiten die momenten, probeer ik het los te laten. Ik ga niet leven met het idee dat ik eventueel opnieuw ziek ga worden. Ik heb nu mijn oude leven terug opgenomen, en met mijn man Roel probeer ik er optimaal van te genieten. Samen relativeren we nu ook veel meer. ‘Is dit nu echt belangrijk?’, vragen we ons bij allerlei situaties af.
Wie je ook moet verliezen, tegen welke ziekte je ook moet strijden, of zelfs om welke blauwe plek je treurt. We komen allerlei problemen tegen, maar er zijn genoeg mooie dingen in het leven om er tóch voor te gaan Kim
Onder het Mamzel-motto ‘maak van elke dag een feest’, kijkt Kim vooral uit naar de feestdagen en het samen zijn met haar gezin. “En natuurlijk met mijn mama. Zij is de voorbije periode ook heel bezorgd geweest. Door de coronaperiode kon ze me niet elke keer zien of helpen. Die tijd willen we nu inhalen en als knuffelcontact wil ik samen met haar en mijn gezin de feestperiode ingaan. Ik wil kiezen voor de mooie momenten in het leven, ondanks de miserie die we allemaal wel eens beleven. Wie je ook moet verliezen, tegen welke ziekte je ook moet strijden, of zelfs om welke blauwe plek je treurt. We komen allerlei problemen tegen, maar er zijn genoeg mooie dingen in het leven om er tóch voor te gaan.”
(Onderstaande foto is er eentje van Kerstmis 2019.)
